Monday, April 26, 2010

સ્મીત

ના જા તું હવે, મને તારા સ્મીતની અછત વરતાશે,
હે દોસ્ત, જઇશ તું તો, મારું સ્મીત પણ ખોવાઇ જાશે.

કેટલું સહેલાઇથી અમને કહી દીધું કે, ભૂલી જાવ તમે,
કરું જો ભૂલવાની કોસીસ, તો વધુ યાદ આવ્યા કરશે.

હશે જરૂર કોઈ તો કારણ, નહી તો આવુ થાય નહી,
કદાચ મારા હાથમાં, તારા નામની લકિર નાની હશે.

ન ચાહત હતી કિનારાની, હતું મધદરીયે રહેવું કબુલ.
ક્યાં ખબર હતી, કે નાખૂદા સાવ અચાનક છોડી જાશે.

છે ગમ તારા જવાનો મને, પણ હવે કહું તો કોને કહું,
આ સુમસાન શહેરમાં, મારી વાત કોણ સમજી સકશે.

છે દદૃ અમને, પણ રોકી રાખ્યા છે આંસુંને પલકોમાં,
કદાચ નયનમાં સાચવી રાખેલી છબી ધોવાઇ જાશે.


No comments:

Post a Comment